Pan Bóg obdarzył nas dwoma wspaniałymi darami, przez które możemy Go poznawać i budować z Nim relację. Jest to rozum i wiara. Oba są dla nas dużą pomocą.

*

Jeśli odrzucisz rozum, możesz zacząć opierać się na przypadkowych natchnieniach, uczuciach, które się w tobie rodzą. Możesz zacząć unosić się kilka centymetrów nad ziemią, nie zauważając jednocześnie trosk i potrzeb twoich najbliższych.

Z drugiej strony, jeśli odrzucisz wiarę, będziesz widzieć świat jako zbiór zasad. Nie zobaczysz Kochającego Ojca, ale Surowego Stróża i Jego 10 przykazań. Będziesz patrzyć, co ci wolno, a czego nie wolno. I starać się zmieścić w zadanym przedziale.

*

To trochę jak ze zmysłami. Aby poznać np. jabłko, musimy zaangażować wszystkie zmysły (dotyk, smak, wzrok...). Aby poznać Pana Boga potrzebujemy zaangażować nasze 'zmysły' rozumu i wiary. Czy angażujesz oba zmysły, aby Go poznawać?

W miarę jak dorastamy, uczymy się być asertywni. Uczymy się jak powiedzieć nie, kiedy trzeba. Uczymy się kierować własnym życiem, pisać jego scenariusz. Problem w tym, że czasem nabieramy zbyt wiele pewności. Tak wiele, że potrzeby innych zaczynają schodzić na drugi i trzeci plan. Zanim jeszcze ktoś do końca zdąży wyjaśnić nam sprawę, mówimy nie. Czasem faktycznie nie jesteśmy w stanie pomóc. Ale czasem jest to kwestia naszego poświęcenia. Nie chcemy dodatkowych problemów.

*

Trzeba wiary, aby w kimś, kto w ostatniej chwili zwraca się do nas z problemem, zobaczyć Jezusa. Trzeba wiary, żeby komuś pomóc, kiedy wiemy że nie musimy tego robić, i że będzie nas to wiele kosztować. Trzeba wiary, żeby podjąć się czegoś, przy czym nie czujemy się pewnie, ale wiemy, że tego od nas oczekuje Pan Bóg. Pan Bóg jest obecny w tych wszystkich sytuacjach. Od nas zależy czy będziemy starali się Go tam zobaczyć. I czy tak jak Maryja, będziemy potrafili powiedzieć: niech Mi się stanie.

*

Czy potrafisz dostrzec zaproszenie Boga, w tych wszystkich sytuacjach i wyzwaniach, w których nie czujesz się pewnie? Czy stać cię na to, by powiedzieć Mu tak?

Wiele jest rzeczy dookoła, które nas ograniczają. Nie pozwalają nam być do końca sobą. Czasem mogą być to ludzie, z którymi przebywamy. Czasem jakieś wydarzenie, które nas niepokoi. Czasem coś głębszego co w nas siedzi, jakieś zranienie, albo nieprzebaczenie. Każda z tych spraw jest jak sznur, który nas krępuje i ogranicza. Nie pozwala być sobą naprawdę.

*

Nie ma na świecie dwóch takich samych osób. Pan Bóg stworzył cię niepowtarzalnie. Nie pozwól na to, by sznury teraźniejszości i przeszłości cię ograniczały. Jeśli są one tak poplątane, że nie potrafisz ich rozwiązać, przyjdź do Niego. Spotkaj się z nim. W Sakramencie Pojednania, w rozmowie duchowej, w modlitwie, w poście. Przyjdź i proś, żeby rozwiązał wszystkie sznury. A On to zrobi. Bo chce widzieć, jak Jego dziecko rośnie szczęśliwe.

*

Czy widzisz w swoim życiu jakieś sznury, które mogą cię ograniczać? Czym są? Jeśli je znasz, zanieś je Panu i proś, by je przeciął.

Zastanawiasz się czasami, przez co musi się przedrzeć Pan Bóg, aby móc do ciebie dotrzeć? Ile różnych rzeczy odwraca twoją uwagę i uniemożliwia Mu mówienie do ciebie? Facebook, telewizja, umówione spotkanie, twoje ostatnie zmartwienia, praca, studia, szkoła. Cała masa różnych dziedzin, każda ważna na swój sposób. A gdzieś między nimi jest głos Pana Boga, który próbuje przedostać się do ciebie. Ale najczęściej jest zagłuszany.

*

Usłyszeć głos Pana Boga jest naprawdę trudno. Nie wystarczy do tego od czasu do czasu się pomodlić. Pan Bóg chce do ciebie mówić, ale potrzebuje do tego przestrzeni. Ciszy. Regularności. I przede wszystkim: twojej chęci, by Go słuchać i spędzać z Nim czas. Ten czas spędzony sam na sam z Bogiem jest wyjątkowy. Może uważasz, że nie stać cię na to, że nie masz na to czasu? Pomyśl, o tym wszystkim, co oddziela cię od Niego, co nie pozwala Ci usłyszeć Jego głosu. Może jednak jest czas?

*

Czy stwarzasz w swoim życiu przestrzeń dla Boga? Nawet 10 minut, codziennie, regularnie oddawane Bogu, może dać Mu szansę, by powiedzieć ci coś ważnego. Czy chcesz to usłyszeć?