Pan Bóg obdarował każdego z nas w niepowtarzalny sposób. Każdego inaczej, każdego wyjątkowo. Wśród darów, które od Niego otrzymujemy znajdują się także nasi bliscy. Rodzina, przyjaciele, znajomi. Ci, którzy się naprawdę o nas troszczą. Łatwo przeoczyć, jak wiele dobra od nich dostajemy. Może to być pomoc w dorastaniu, wsparcie, poświęcony czas, dzielona radość albo smutek. Wiele z tych rzeczy często bierzemy za gwarantowane. Przyzwyczajamy się tak bardzo do obecności tych osób i tego co od nich dostajemy, że prawie przestaje to mieć dla nas znaczenie. Albo przestajemy to zauważać.

*

Może cieszysz się darem wspaniałych rodziców? Albo braci, sióstr? Przyjaciół? Pomyśl, że nie każdy może cieszyć się takim wsparciem. Wiele osób na całym świecie cierpi na samotność. Czasem z własnego wyboru, czasem z wyboru innych ludzi. Jeśli w twoim życiu znajdują się bliskie osoby, na które zawsze możesz liczyć - to piękny dar. Może dobrym pomysłem byłoby wyrażenie im za to wdzięczności przy najbliższej okazji?

Gdy przyjmujesz do domu gościa, pewnie często cieszysz się jego obecnością. Parzysz kawę, wyciągasz dobre ciasto. Mówisz: 'czuj się jak u siebie w domu'. Chcesz, żeby było mu dobrze. Są jednak pewne granice, które gościa obowiązują. Jakkolwiek ciepło go przyjmujesz, nie chcesz przecież, żeby zaczął grzebać ci w biurku, przeglądać pocztę, usuwał zdjęcia z naszej-klasy. Jest pewna granica twojej prywatności, do której gość nie ma przystępu.

*

Chyba często traktujemy Pana Boga właśnie jak takiego gościa. Zapraszamy Go, cieszymy się Jego obecnością. Spędzamy z Nim czas, słuchamy Go, rozmawiamy. Ale jest jednak pewna granica prywatności. Pewne sfery naszego życia, do których nie chcielibyśmy Mu dać przystępu. Mówimy: cieszę się Panie Boże, że jesteś ze mną, ale tutaj nie wchodź. To jest moje.

Moje zranienia. Moje przywiązania. Moje przyzwyczajenia. Nie chcemy tam wpuścić Pana Boga. Dlaczego? Może boimy się tego, co zobaczy. Może boimy się sami na to spojrzeć? Traktujemy Pana Boga jak gościa w naszym życiu.

*

Czy pozwalasz Panu Bogu wchodzić we wszystkie zakamarki swojego życia? Czy są takie fragmenty, w które najchętniej byś Go, ani nikogo nie wpuścił? Pamiętaj, że Pan Bóg nie jest gościem w twoim życiu. On jest Gospodarzem.

Pan Bóg składa w nasze ręce same wielkie zadania. Niektóre z nich mogą nam się wydawać mniej ważne, inne bardziej. Ale dla Boga wszystko, co robisz ma znaczenie. To, że poświęcasz czas rodzinie, to że przykładasz się do pracy. To, że bezinteresownie potrafisz podzielić się z kimś batonikiem, że potrafisz dać komuś chwilę czasu, kogoś rozweselić. To wszystko ma dla Niego znaczenie.

*

Czasem możesz pytać siebie, czy to co robisz ma sens. Tak często jest to przecież przez nikogo nie zauważane. A może nawet zauważane, ale przemilczane. Twoje starania, twoje poświęcenie. Po co to robić, jeśli i tak to nikogo nie obchodzi?

Jak często nie jesteśmy nawet świadomi, ile dobra wnosimy do otoczenia przez to, co robimy. Świat wyglądałby bez ciebie zupełnie inaczej. Pan Bóg powołał cię do istnienia nie bez powodu. Nawet jeśli otoczenie nie poświęca ci dość uwagi, wiedz że Pan Bóg widzi twoje starania. To się dla Niego liczy. Ty się dla Niego liczysz.

*

Czy zdajesz sobie sprawę, co Pan Bóg złożył w twoje ręce? Czy widzisz dlaczego właśnie tobie, a nie komu innemu to powierzył? Każde twoje poświęcenie jest dla Niego bezcenne.

Bycie szczerym to sztuka. Z jednej strony często jest tak, że boimy się być szczerzy. Udajemy, że czegoś nie widzimy. Albo zachowujemy to dla siebie. Z drugiej strony, czasem w imię szczerości potrafimy kogoś całkowicie zdołować, prawie zniszczyć. Jedno i drugie nie ma z szczerością nic wspólnego.

Bycie szczerym to sztuka, bo aby być prawdziwie szczerym, trzeba to robić z dobrą intencją. Mogę np. komuś zwrócić uwagę, że jest nieuczciwy. Są na to dwa sposoby: pierwszy polega na tym, żeby popuścić emocje i wyrzucić to, co drażni mnie już od dawna. Drugi polega na tym, aby zrobić to tak, by ta osoba rzeczywiście zauważyła, że robi coś nie tak i żeby chciała to zmienić.

Czasem może być tak, że wybieramy pierwszą opcję i tłumaczymy się przed sobą - 'to w imię szczerości'. Czasem możemy w ogóle nie poruszyć tematu, ale za to za plecami zniszczyć człowieka obmową. Albo samemu myśleć o kimś najgorsze rzeczy, nigdy nie dając mu szansy się wytłumaczyć.

*

Prawdziwa szczerość kosztuje. Bo nie polega na bezmyślnym upuszczaniu emocji, ale chce dobra drugiej osoby, chce jej pomóc. Czy stać cię na szczerość wobec ludzi, którzy cię otaczają?

Pomyśl przez chwilę o Świętych. Co przychodzi ci na myśl? Trudne życie? Nierealne wymagania? A może nuda? A teraz pomyśl o sobie. Czy świętość jest dla ciebie czymś możliwym do zdobycia, czy raczej uważasz, że to szlachetne, ale zdecydowanie nie dla ciebie?

*

Wielu ludzi nie ma pojęcia ilu świętych daje nam Kościół. Jak różni to byli ludzie! Różne charaktery! Pustelnicy, podróżnicy, ludzie w różnym wieku, o różnych zainteresowaniach. Świeccy, duchowni. Każdy z nich inny. Jestem pewien, że jest wśród nich ktoś podobny do ciebie.

Czasem myślimy, że aby być świętym trzeba być wybranym przez Boga. Że są to przypadki jeden na tysiąc. Że do tego trzeba niesamowitych dokonań. Nie jest to prawda. Świętość jest w zasięgu twojej ręki. Nie potrzeba do tego wielkich rzeczy. Nie potrzeba rewolucji. Wystarczy, że codzienność, którą daje ci Pan Bóg, nauczysz się przeżywać z miłością do Boga i bliźniego. Dobre przeżywanie codzienności to najprostsza droga do świętości.

*

Czy uważasz, że stać cię na świętość? Czy widzisz, co w właśnie twoim życiu jest do tego potrzebne? Nie odmawiaj Panu Bogu tego, do czego cię może zapraszać.